Czerwona gorączka ... na ulicach Warszawy.

Poruszanie się po ulicach Stolicy, a szczególnie w jej centrum, wymaga olbrzymiej uwagi, bo zewsząd czyhają drogowe zasadzki. Jednak, gdy nagle przed oczami pojawi się indiański totem, to można co najwyżej dostać oczopląsu, bo o odczytaniu tego, co nam mignęło nie ma mowy. Nie dosyć, że znaki są czerwone z wszechobecnym znakiem zakazu ruchu w obu kierunkach, to jeszcze, gdy wpadniemy w taką zasadzkę dopada nas gorączka bezsilności ...

Ale na ulicach nie brakuje takich, co wszystko wiedzą, obserwują nas i niczego nam nie puszczą płazem. Wtedy dowiadujemy się, że prowadzący pojazd musi zapoznać się ze znakami, ale zatrzymać się nie może ... bo będzie tamował ruch i wtedy ze znakowej czerwonej gorączki dostajemy białej gorączki. 

Kto jest sprawcą tej czerwonej gorączki. Sprawa jest dość skomplikowana, bo autorów jest bardzo wielu, ale na końcu jest jeden, który to wszystko zatwierdza. Tym kimś jest miejski inżynier ruchu. Ciekawe, ile razy sam wpadł we własne sidła?

Trasa W-Z. Co to jest AGP? ... i jeszcze wymagają, aby znać
na pamięć Prawo o ruchu drogowym. Pojawiają się już
pierwsze symptomy czerwonej gorączki...

Trasa W-Z. Ten totem jest już sławny, nawet w całej Polsce!
... a co zrobić, gdy nie mam przy sobie zegarka?

Ulica Chmielna. Zakaz absolutny?

Też Chmielna. Stoi po drugiej stronie ulicy, obok tego, co na zdjęciu wyżej.
... a znak zakazu zasłonięty przez daszek!

I znowu Chmielna. Znak zakazu umieszczony na wysokości I piętra.
To zapewne znak dla tych pieszych co zadzierają nosa?

To ten sam co wyżej, ale już dostałem czerwonej gorączki.
Chciałem serdecznie pozdrowić autora.

Nowy Świat. Nawet nowożeńcy mogą jechać, ale zapewne muszą
mieć przy sobie stosowne zaświadczenie z Urzędu Stanu Cywilnego.

To ten sam znak, co na zdjęciu wyżej ... ale gdy odwróciłem się
moim oczom ukazał się taki widok. Wszelkie podobieństwa 
do czegokolwiek  są niezamierzone i zupełnie przypadkowe.